W Warszawie mieszkała przez 40 lat, w pokoju na pensji Jadwigi Sikorskiej (córki Józefa Sikorskiego), przy zbiegu ulic Marszałkowskiej 153 i Królewskiej, w kamienicy gdzie mieszkała też literatka Deotyma (Jadwiga Łuszczewska). Zofia Urbanowska, mimo że nie była nauczycielką, pełniła funkcję opiekunki klasowej, a do jej obowiązków należało dbanie o zabezpieczenie pensji przed niespodziewanym najściem rosyjskich inspektorów szkolnych. Skromna koninianka uczestniczyła w poniedziałkowych spotkaniach w domu Sikorskich i czwartkowych literackich w salonie Deotymy.
W okresie warszawskim powstały wszystkie jej utwory, z wyjątkiem jednego – baśni moralizatorskiej dla dzieci Złoty pierścień (1916), napisanej w Koninie.
W 1874 r. Urbanowska zadebiutowała nowelą Znakomitość, wydaną pod pseudonimem „J”. Następnym opublikowanym utworem była powieść Cudzoziemiec (1883), będąca sentymentalną opowieścią o Polce, która nie chciała poślubić Niemca.
W 1884 r. ukazał się Gucio zaczarowany, fantastyczno-przyrodnicza opowieść o niegrzecznym chłopcu, przemienionym podczas snu przez wróżkę w muchę i zmieniającym swój charakter pod wpływem obserwacji pracowitego życia zwierząt.
W opinii wielu krytyków i „wielkich” pisarzy jest to jej najlepszy utwór, do którego odwoływali się w swojej twórczości i wspomnieniach z dzieciństwa: Czesław Miłosz, Jarosław Iwaszkiewicz, Tadeusz Różewicz i Aleksander Wat.
W 1886 r. opublikowano cieszącą się popularnością powieść Księżniczka. Ten nagrodzony utwór dla dorastających dziewcząt, został napisany na konkurs, ogłoszony przez przełożone prywatnych pensji żeńskich na łamach warszawskiego Tygodnika Ilustrowanego dla uczczenia Pauliny Krakowowej.
W 1892 r. ukazała się zawierająca wątki konińskie powieść Wszechmocni, rok później (1893) w wersji książkowej powieść fantastyczno-naukowa Atlanta.
W 1903 r., jako pokłosie wspólnych, wielomiesięcznych wyjazdów z rodziną Sikorskich do Zakopanego, wydano Różę bez kolców, opowieść o przyrodzie, folklorze i historii Tatr. W tej „tatrzańskiej encyklopedii” z opisami krajobrazów, autorka, choć nieświadomie, zbliżyła się do modernizmu.
Częste wyjazdy do Zakopanego, zawierane tam przyjaźnie z ludźmi nauki i sztuki, współpraca z Oskarem Kolbergiem znalazły swe literackie odbicie nie tylko w powieści, ale i w reportażach.
Publicystyczna przygoda zainicjowana Korespondencją znad Warty okazała się drugą, obok twórczości dziecięco-młodzieżowej, dziedziną literacką, umożliwiającą zarobkowanie, w której mogła się realizować. Przez długie lata Urbanowska publikowała w Przeglądzie Tygodniowym, Przeglądzie Pedagogicznym (w 1886 r. została członkiem kolegium redakcyjnego) i Wieczorach Rodzinnych (w 1899 r. objęła samodzielne stanowisko redaktora działu przyrodniczego).
W Przeglądzie Tygodniowym i Przeglądzie Pedagogicznym zamieszczała recenzje z zakresu piśmiennictwa dziecięcego, zwracając uwagę na wartości pedagogiczne i stronę artystyczną utworów dla dzieci. Publikowała też artykuły o potrzebie rozwoju twórczości dla dzieci i młodzieży.
W Wieczorach Rodzinnych umieszczała artykuły popularnonaukowe oraz pogadanki przyrodnicze, a pod pseudonimem „Jaskółki” prowadziła korespondencję z czytelnikami. W Kronice Rodzinnej (1889-1890) opublikowała cykl felietonów Korespondencja z Zakopanego.
Niektóre z utworów, jak wówczas praktykowano, drukowano w odcinkach na łamach czasopism, zanim ukazały się w wersji książkowej:
- Znakomitość – Gazeta Polska (1874),
- Cudzoziemiec – Wiek (1882),
- Z wyspy Atlanty – Wieczory Rodzinne (1890-1891),
- Róża bez kolców – Wieczory Rodzinne (1900-1901).
Około 1910 r. Zofia Urbanowska opuściła stolicę i zamieszkała w Koninie, w dworku nad Wartą, podarowanym jej przez matkę w 1875 r. Tutaj lata pisarki przebiegały spokojnie we własnym dworku i na własnej ziemi. W 1930 r. otrzymała honorowe obywatelstwo miasta Konina, a ulicę Piwną nazwano jej imieniem. W 1935 r. sprzedała swoją nieruchomość Zgromadzeniu Sióstr Opatrzności Bożej, zyskując w ten sposób dożywotnią rentę, mieszkanie i opiekę sióstr.
Zmarła 1 stycznia 1939 r. W uroczystościach pogrzebowych uczestniczyli licznie zgromadzeni mieszkańcy Konina i powiatu, oddając hołd zasłużonej honorowej obywatelce i literatce Konina.
